Voordat ik bij Al-Anon kwam, vocht ik.
Ik ploeterde
Ik hield mensen op afstand zonder dat ik het wist.
Ik dacht dat ze de echte ik niet wilden zien.
En ik wist zelf niet eens wie dat was.
Ik probeerde alles te bewijzen.
Een betere dochter.
Beter op school.
Harder werken dan de rest.
Alsof mijn waarde lag in wat ik deed.
Nooit in wie ik was.
Thuis wilde ik redden.
Ik haalde drank.
Ik haalde medicijnen.
Eerst omdat erom gevraagd werd.
Later omdat ik dacht dat het moest.
Ik kon de ziekte niet stoppen.
En ondertussen brak ik zelf.
In Al-Anon leerde ik iets nieuws.
Loslaten.
Mijn familielid zijn eigen keuzes laten maken.
De gevolgen niet meer voor hem dragen.
Dat voelde bevrijdend.
Niet makkelijk. Wel echt.
De kracht die ik altijd gebruikte om bergen te verzetten,
mag nu naar mezelf.
Naar gezondere keuzes.
Naar leven.
Voor het eerst voel ik trots.
Niet omdat ik red.
Maar omdat ik mezelf durf te zijn.
Herken jij dit? Je bent niet alleen.
In Al-Anon vind je herkenning en steun.
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
Meer verhalen van: Volwassen kinderen van alcoholisten – Alateen – Nieuwkomers – Mannen – Interviews – Herstel
