Er is een stem in mij die altijd klaarstaat.
Als ik in de spiegel kijk.
Als ik struikel.
Als ik twijfel.
Die stem is oud.
En scherp.
Ze wijst, keurt, vergelijkt.
Ze fluistert niet
ze oordeelt hard.
Lang dacht ik dat ik haar was.
Dat zij gelijk had.
Dat ik haar nodig had om beter te worden.
Maar inmiddels weet ik:
ik wil iets anders.
Ik hoef niet meer te pleasen.
Ik kan het zelfs niet meer.
Alsof mijn lijf het niet toelaat.
Alsof mijn ziel zegt: Stop, dit niet meer.
Ik zie hoe ik mezelf vroeger kon uitschakelen.
Emotioneel afwezig,
maar ogenschijnlijk krachtig.
Leeggezogen,
zonder dat ik het doorhad.
Nu leer ik terugkomen.
Zeggen: Ik wil iets anders.
Ik kom terug op mijn keuze.
Niet vanuit grilligheid,
maar vanuit waardigheid.
Ik kijk terug op mijn gedrag,
zonder schaamte,
met zachtheid.
En steeds een beetje meer
leer ik in het nu blijven.
In controle voel ik me nog steeds veilig.
Maar ik begin te geloven
dat veiligheid ook in overgave zit.
In eerlijkheid.
In mij.
Redactie
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
Meer verhalen van: Volwassen kinderen van alcoholisten – Alateen – Nieuwkomers – Mannen – Interviews – Herstel
