Soms groeit liefde juist daar waar het pijn doet.
Wendy ontdekte dat ze niet hoefde te redden of te bewijzen om van waarde te zijn.
Ze leerde staan niet tegen, maar vóór zichzelf.
Ik belde Wendy op,
een gewone donderdagmiddag.
Aan de andere kant klinkt een zachte stem: “Met Wendy.”
Er zit iets gespannens in, iets kwetsbaars ook.
Terwijl ze praat, vormt zich langzaam een verhaal.
Een verhaal over liefde.
Over wat ooit zo anders was.
Ik luister.
Wendy vertelt hoe ze heeft geleerd
om vanuit liefde te blijven staan.
Liefde voor zichzelf.
Voor haar kinderen.
Voor degene die dronk.
Voor iedereen die hetzelfde pad loopt.
Vroeger geloofde ze alles wat anderen over haar zeiden.
“Wat kijk je boos.”
“Wat ben je chagrijnig.”
Ze verontschuldigde zich,
zonder te voelen of het waar was.
Nu neemt ze een moment om stil te staan.
Waarom zegt iemand dit?
Wat zegt het over mij?
En wat zegt het over de ander?
Ze ontdekte dat er plekken bestaan
waar ze niet wordt afgewezen.
Waar ze mag onderzoeken en fouten maken.
Ook in het heetst van de strijd.
We praten over vroeger.
Over hoe makkelijk je jezelf kunt verliezen
in de wereld van een ander.
Hoe je denkt dat liefde betekent
dat je moet redden, uitleggen, bewijzen.
“Ik dacht dat ik het goed deed,” zegt ze.
Vroeger dacht ze dat haar fouten
altijd voortkwamen uit de beste bedoelingen.
Ze wees met de vinger,
zette streepjes op de flessen.
“Maar ik werd geleefd door de omstandigheden,” zegt ze.
“Toen overleefde ik. Nu leef ik.
En ik zie dat ik soms manipuleerde.”
Er valt een stilte.
Soms hoef je geen nieuwe woorden te vinden,
alleen te voelen dat er ruimte komt.
“Ik trek niet meer het boetekleed aan,” zegt ze.
En in die ene zin zit alles.
Ze leerde dat sorry zeggen
iets anders is dan boete doen.
Vroeger verontschuldigde ze zich
om de situatie te redden.
Nu zegt ze oprecht sorry,
zonder verwachting.
Ze heeft geleerd dat ze een mening mag hebben.
Dat boos zijn mag.
Zelfs moeder Teresa was vast wel eens boos.
Ze hoeft niet altijd braaf te zijn.
En twijfel mag op tafel.
Wanneer ze haar twijfel deelt met iemand die haar begeleidt,
krijgt ze vragen die haar aan het denken zetten:
“Heb je het besproken? Hoe weet je dat?”
Het helpt haar om in gesprek te gaan,
in plaats van te vullen voor de ander.
Langzaam verschuift het gesprek
naar wat ze nu doet.
Ze vertelt hoe ze zich na haar eerste crisis aanmeldde
om iets terug te doen.
“Ik voelde vertrouwen,” zegt ze.
“Ik mocht leren, ik mocht fouten maken.
Dat heeft me gevormd.”
Ze heeft haar plek gevonden
in het bestuur waar fouten mogen,
waar mensen samen zoeken naar oplossingen.
Aan het eind van het gesprek klinkt haar stem zachter.
Er zit rust in, bijna ontroering.
Ze vertelt over een zin die ze nooit vergeten is:
“Wij zijn niet perfect, en wij houden van je.”
Ze valt even stil.
Dan zegt ze:
“Dat is wat ik heb geleerd,
dat liefde echt kan bestaan.”
Die zin blijft hangen.
De erkenning dat liefde niet voorwaardelijk hoeft te zijn.
Inmiddels leeft ze
vanuit diezelfde liefde.
Een liefde die ze gunt
aan iedereen die zoekt, leert en valt.
Wil jij meedenken, meehelpen of gewoon meer weten over het werk van het bestuur?
Wendy vertelt je er graag meer over.
Of zoals zij het zelf zegt: “Mensen mogen altijd contact met mij opnemen ook als het niet specifiek over een servicepositie in het bestuur gaat.”
Je kunt haar telefoonnummer opvragen bij de redactie:
mail naar pubinfo@al-anon.nl
Samen kunnen we het aan.
Redactie Al-Anon
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
Meer verhalen van: Volwassen kinderen van alcoholisten – Alateen – Nieuwkomers – Mannen – Interviews – Herstel
