In mijn hunkering naar liefde en aandacht kreeg ik vroeger ruzie en klappen. Groot gezin, zieke jongste broer, moeder die goed wilde doen maar niet kon, vader die zijn frustraties op mijn oudere broer en mij afreageerde.
Ik zou het beter doen dan mijn vader en mijn kinderen zouden alle aandacht en liefde krijgen die ik nooit ontvangen had, nam ik mij voor toen onze zoon geboren was.
Hij was in onze ogen een makkelijk kind die zich altijd voegde en toen zijn broertje geboren was ging het in eerste instantie goed. Nu bleek zijn broertje alle aandacht op te eisen van zijn moeder en ik begon kort daarna mijn eigen bedrijf. Ik was druk overdag en
‘s avonds vaak achter de computer.
Onze zoon voelde zich in de steek gelaten en op school ging het zeer moeizaam en de ruzies namen toe. Als hij ruzie had met z’n moeder, en ik vond hem brutaal of onbeschoft, ging ik mij er ook mee bemoeien; dit bleek een fatale fout. Zijn recalcitrante gedrag nam ergere vormen aan wat de ruzies tussen ons door mijn reacties deed escaleren. Hij ging nog meer en nog
vaker drinken en drugs gebruiken, bleef nachten weg en sprak alleen met mij als het echt nodig was.
Ik begon in te zien dat het tussen ons alleen maar erger werd maar wist niet hoe dat om te draaien. Ik begon mij steeds meer afzijdig te houden omdat de ruzies zulke extreme scheldpartijen werden wat absoluut niets goed bracht.
Eerst was ik boos op hem en mijzelf.
Waarom kon het niet ‘gewoon’ zijn zoals bij de buren?
Waarom koos hij voor zijn ‘foute’ vrienden?
Waarom moest hij zoveel drinken en drugs gebruiken?
Waarom luisterde hij niet naar mij?
Die boosheid werd steeds meer vervangen door ongerustheid en angst.
Angst voor het onvermijdelijke.
Angst dat de politie aanbelt omdat je zoon halfdood in het park ligt maar de ambulance
heeft geweigerd.
Angst omdat wij hem de hele nacht moeten controleren of hij nog wel ademt.
Angst voor de telefoon die ‘s nachts gaat omdat hij zo ziek is en in paniek niet meer weet
wat hij moet doen.
Angst omdat je achteraf hoort dat hij weer in het ziekenhuis is opgenomen om zijn maag leeg te pompen.
De opluchting was bij mij dan ook groot toen hij uiteindelijk zelf om hulp vroeg. Eerst dacht ik nu kan het alleen maar goed gaan, hij kickt af en klaar. Maar toen begon het harde werken pas. Zeer zeker voor hem maar ook voor ons.
Voor ons begon de wederopbouw van vertrouwen, loslaten en verbinden. Het bleek dat voor mij de wederopbouw moeilijker is dan nieuwbouw.
Ik heb veel moeten leren over mezelf: mijn interacties met anderen en hoe mijn acties van invloed waren en zijn op mijn naasten. Maar een van de moeilijkste dingen die ik moest leren was nederigheid.
Mijn bestaan was altijd hard zijn voor mezelf en een ander, niet opgeven, nooit de confrontatie uit de weg gaan en zeker niet buigen voor een ander. Ik moest toegeven dat mijn ego mij danig in de weg zat. Nooit had ik beseft wat een desastreuse invloed dat op mijn kind zou hebben.
Hij kon niet begrijpen waarom ik zo hard was tegen hem.
Ik begreep niet waarom hij zo opstandig was.
Hij begreep niet waarom ik zo veel van hem eiste terwijl ik toch zag dat hij het niet kon.
Ik snapte niet dat hij niet zijn schouders eronder zette en iets harder werkte.
Ik heb pas recent in de gesprekken met hem moeten horen hoeveel pijn hij had van mijn overheersende gedrag.
Hoe hij gebukt ging onder mijn dominante gedrag om te presteren in dingen waarvan hij wist dat hij die nooit zou kunnen, waar hij zich dan weer minderwaardig om ging voelen wat de verslaving voor hem weer verergerde.
Ik schrok hier zo van, ik realiseerde me dat mijn gedrag heeft bijgedragen aan de verergering van zijn verslaving
Toen realiseerde ik me dat wat ik mij voorgenomen had om nooit te doen wel was gebeurd: ik was het evenbeeld van mijn vader geworden!
Ik moest daarom iets doen wat ik nog nooit had gedaan: mijn schild laten zakken en mijn zoon vragen of hij mij voor mijn fouten kon vergeven.
Het werd een van de mooiste gesprekken die ik ooit met mijn zoon heb gehad. Mijn zoon, in herstel, die zijn vader gaat leren om te luisteren en naar zichzelf te kijken, niet de schuld bij anderen te leggen maar alleen bij jezelf. Luister eerst naar de ander voordat je een mening vormt of erger een oordeel hebt.
Dankzij mijn zoon probeer ik nu om beter te luisteren en meer te denken voordat ik doe of besluit en minder te denken wat anderen over mij denken.
Het is voor mij net als de wederopbouw van de verbinding van ons gezin: ik moet de oude manier van denken omzetten naar een nieuwe manier van denken wetende dat ik continu in mijn oude gedrag zal vervallen en mezelf zal moet corrigeren. Dankzij, onder
andere, Al-Anon, heb ik handgrepen meegekregen en ik kan nu nog wel hard zijn maar probeer dat te beperken tot mezelf.
Ik kan niet anders zeggen dat het mij zwaar valt. Ik moet letterlijk nog bij ieder gesprek dat ik voer eerst nadenken voor ik antwoord geef, bij elk antwoord nadenken is het niet overheersend, is het binnen de context van het onderwerp, wil ik mijn mening niet te veel opdringen maar bovenal is er wederzijds respect.
Mijn drijfveer is de verbinding van ons gezin.
Dat is nu gelijk ook voor mij de essentie van nederigheid: het geluk, de rust en de vrede van mijn gezin boven mijn eigen trots en koppigheid stellen. Wat ik nu steeds beter ga beseffen is dat als ik mij nederig opstel naar mijn gezinsleden dat juist rust en vrede geeft en houdt.
Zoals het nu gaat is het in de afgelopen 11 jaar niet geweest.
Terwijl ik dit schrijf zijn allebei onze zoons thuis en er heerst nu zo’n heerlijke rust. Waar wij met z’n vieren nu aan werken geeft zoveel voldoening uit zulke eenvoudige dingen zoals dit moment: wij zitten op de bank te puzzelen en te schrijven, de ene zoon
luistert muziek en eet wat, de andere zoon pakt z’n koffer uit, eet wat, kletst een beetje met z’n broer.
Ik ben nu blij en hoop dat ik die nederigheid vol kan houden omdat ik nu weet dat het ons deze rust kan geven.
Het klinkt raar maar de verslaving van mijn zoon heeft er wel voor gezorgd dat wij nu als gezin beter functioneren.
Was getekend,
Een dankbare vader
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
Meer verhalen van: Volwassen kinderen van alcoholisten – Alateen – Nieuwkomers – Mannen – Interviews – Herstel
