Ik ben opgegroeid met een moeder die dronk.
Niemand mocht dat weten.
Het was een geheim dat ik moest beschermen.
Een opdracht die ik mezelf had gegeven.
Ik nam geen vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis.
Ik wist nooit hoe het thuis zou zijn.
Dus verzon ik smoesjes.
Ik dacht dat ik daarmee veilig was.
Thuis stond ik altijd op scherp.
Een blik, een zucht, een toon.
Het hoefde niet uitgesproken te worden, ik voelde het meteen.
Er werd vaak gezegd dat alles goed ging.
Maar van binnen voelde ik iets heel anders.
De spanning was er, ook als er geen woorden vielen.
Mijn lijf wist het eerder dan mijn hoofd.
Dat maakte mij wantrouwend.
Ik leerde te scannen.
Voelen wat er niet werd gezegd.
Dat was mijn manier om te overleven.
In Al-Anon leerde ik dat de waarheid er mocht zijn.
Hoeveel pijn het ook deed.
Dat ik me niet hoef te schamen of schuldig te voelen.
Het is niet mijn schuld dat mijn moeder dronk.
Lilianne
____________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.n
