Langzaam
zonder schreeuw of afscheid.
Ik paste me aan
tot ik mezelf niet meer herkende.
Leven naast iemand
die bleef drinken
leerde me zwijgen.
Zorg dragen
voor wat ik niet kon redden.
Ik werd een spiegel,
een buffer,
een vorm zonder rand.
Mijn dagen bestonden uit afstemmen.
Voelen wat jij nodig had.
Voldoen aan verwachtingen
die niemand uitsprak
maar die alles bepaalden.
Ik dacht dat dat liefde was.
Of kracht.
Mijn lijf fluisterde al jaren.
Buikpijn.
Spanning.
Moe van binnen.
Maar ik ging door.
Want dat hoorde toch zo?
Op school voelde ik me anders.
In groepen bleef ik aan de rand.
Lief zijn, handig zijn,
niet lastig doen.
Ik keek naar anderen
en dacht: jij doet het goed.
Ik moet nog bijleren.
Nog groeien.
Nog bewijzen
dat ik besta.
En ik verdween
dieper in het beeld
dat ik van mezelf maakte.
Tot ik verdween.
Maar niet voorgoed.
Ik verdween uit de rol,
uit het plaatje,
uit het verhaal dat ik zo lang had volgehouden.
Ik gleed eruit.
Alsof iets in mij
niet langer mee wilde doen.
Alsof mijn waarheid
zichzelf begon te herinneren.
In Al-Anon vond ik woorden
voor wat ik al die tijd voelde.
Ik was niet raar.
Niet fout.
Niet de enige.
Ik vond ruimte.
Om te voelen.
Om stil te zijn zonder angst.
Om te zeggen: dit ben ik.
Niet wat jij van me wilde.
Niet wie ik dacht dat ik moest zijn.
Maar ik.
En nu weet ik:
jezelf verliezen
is geen zwakte.
Het is soms hoe overleven eruitziet.
Dankbaar lid van Al-Anon
Bron:
Woorden van een volwassen kind van een alcoholist, geïnspireerd door een onbekende bron.
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
