In Al-Anon leerde ik mezelf kennen
Geen idee had ik
dat mijn sarcasme niet grappig was.
Dat mijn spot over anderen
meer over mij zei
dan over hen.
Ik dacht dat verbaal sterk zijn
betekende dat ik gezien werd.
Ik kende geen verschil
tussen oordelen en een mening hebben.
Als iemand een scherpe uitspraak deed,
nam ik die over.
Niet omdat ik het vond,
maar omdat het krachtig klonk.
En als het krachtig klonk,
zou ik ook krachtig zijn.
Mijn pijn,
mijn verwarring,
mijn eenzaamheid
bleven verstopt.
Zichtbaar zijn daarmee
voelde als zwak.
En de zwakste valt af —
zoals in een dierenroedel.
Ik was trots
op mijn scherpe opmerkingen.
Ik kon precies de vinger leggen
op de zere plek.
Ik analyseerde raak.
Ja, dat kan ik.
Maar ik deed het ongevraagd.
Niet om te helpen,
maar om indruk te maken.
Niet om te luisteren,
maar om zelf gehoord te worden.
Terwijl jij nog sprak,
was ik in mijn hoofd
al bezig met een beter antwoord.
Niet beter voor jou,
maar beter voor mij.
In Al-Anon leerde ik woorden opnieuw verstaan.
Ik ontdekte het masker dat ik jarenlang droeg.
Sarcasme als schild.
Erkenning als honger.
Ik leerde voelen.
Echt voelen.
Mijn gedrag herkennen,
het durven erkennen.
En dan…
een andere weg kiezen.
Steeds opnieuw.
Steeds iets liefdevoller.
Anoniem
Een dankbaar lid van Al-Anon
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
