In de literatuur “Dag aan Dag met Al-Anon lees ik op 13 februari “Praatten we te veel, te hard en hysterisch, terwijl we er beter aan hadden gedaan te zwijgen? Gaven we de ongelukkige drinker nog een extra duw naar beneden als hij een kater had, door een grimmig en mokkend stilzwijgen, terwijl een paar opbeurende woorden hem misschien hadden kunnen doen denken aan het zoeken van hulp?”
Dit raakt mij. Ik kijk naar mijzelf. Ik was ook heel goed in het doodzwijgen van de ander. Gewoon niets zeggen, niet reageren op een vraag of alleen met ja of nee. Wat heb ik mijn omgeving aangedaan? Ben ik zo hard en waarom reageerde ik op deze koele en afwijzende manier?
Ik hoor mijzelf nog schreeuwen en de ander met woorden proberen te overtreffen. Ik heb het zelfs opgenomen. Waarom?
Onmacht? Ik dacht dat ik het juiste deed, maar wist echt niet hoe ik ermee om moest gaan. Uit frustratie, op zoek naar een manier die de ander zou raken, wakker schudden….dacht ik.
Bij Al-Anon heb ik ontdekt hoeveel ik zelf heb bijgedragen aan de ondergang van mijn gezin. Door mijn reacties maakte het de zaak erger.
Bij Al-Anon ben ik gaan nadenken over mijn eigen gedrag. Ik ben begonnen en gaan durven uit te spreken hoe ik mij gedraag en gedragen heb.
Een innerlijke bevrijding is mij overkomen door het Al-Anon programma te volgen. Uit liefde voor de ander probeer ik los te laten en er in liefde voor de ander te zijn. Geen boze woorden meer, maar begrip en vooral respect voor de gezinsleden. Ieder mag er zijn, op zijn of haar eigen manier.
Ik ontdek nog steeds dat ook ik maar een mens ben en val af en toe terug. Ik kijk daar nu naar en benoem het, bespreek het en dat is zo fijn!
Geïnspireerd door Dag aan Dag, blz. 44
Anoniem
