Op een mooie zomerdag zat ik op een terras. Koffie in mijn hand, zon op mijn gezicht. Alles leek goed. En toch was er iets. Iets wat ik nog niet helemaal kon benoemen.
Ik maakte me zorgen. Over hoe het thuis zou zijn. Of er genoeg drank in huis was. Of de stemming nog goed zou zijn als ik thuiskwam. Ik noemde het zorgzaamheid. Maar was het dat ook?
Later ben ik anders gaan kijken. Wat ik toen liefde noemde, bleek vaak angst. Ik regelde, dacht vooruit, ving op, dempte spanningen. Zogenaamd uit betrokkenheid, maar eigenlijk omdat ik bang was. Bang voor wat er zou gebeuren als ik het níet deed.
Ik heb lang gedacht dat dit mijn kracht was. Dat ik verantwoordelijk was. Voor alles en iedereen. Ik leerde het al vroeg: ik moest het goed doen, voor anderen zorgen, het veilig houden. Maar waar was ik zelf gebleven?
Verantwoordelijkheid kent voor mij twee uitersten. Aan de ene kant: overbezorgdheid. Alles in de hand willen houden. Geen ruimte geven aan een ander om te groeien of te struikelen. Aan de andere kant: wegkijken. Doen alsof het er niet is. Alsof het probleem vanzelf verdwijnt. Beide kanten zijn gebaseerd op angst.
Maar er is ook een midden. Een plek van balans. Waar ik voel wat van mij is – en wat niet. Waar ik mag onderzoeken: moet ik hier iets mee? Of mag ik het laten? Wat is wijs om te doen?
In een bijeenkomst durf ik dat hardop te zeggen. Mijn verhaal te delen. Vragen te stellen. Niet omdat iemand het antwoord heeft, maar omdat het uitspreken al ruimte geeft. Dan merk ik: ik hoef het niet alleen te dragen.
Misschien herken jij ook iets in dit verhaal. Voel jij je snel verantwoordelijk? Vraag je je weleens af of dat echt nodig is? Of het ook anders kan?
Al-Anon is ervoor famiie en vrienden van alcoholisten.
Anoniem
