Was het maar zo gemakkelijk!
We doen het allemaal: aannames maken. We denken dat anderen wel weten wat we nodig hebben, zonder dat we het hoeven te zeggen. Dat onze partner, een vriend, een collega of familielid ‘vanzelf’ aanvoelt wat er in ons omgaat. En als dat niet gebeurt? Dan voelen we ons teleurgesteld, misschien zelfs gekwetst. Maar hoe realistisch is die verwachting eigenlijk?
Vroeger ging ik ervan uit dat de mensen om me heen mijn gevoelens en behoeften kenden. Als ik boos was, verwachtte ik dat iemand dat zag, zonder dat ik iets hoefde te zeggen. Als ik troost wilde, hoopte ik dat iemand vanzelf naar me toe kwam. En als ik aandacht wilde, praatte ik aan een stuk door. Maar keer op keer liep ik tegen teleurstellingen aan. Waarom begreep niemand mij?
Pas later besefte ik: ik maakte aannames die helemaal niet eerlijk waren. Niemand kan in mijn hoofd kijken. Net zoals ik niet kan weten wat er in een ander speelt, als diegene het mij niet vertelt.
Sindsdien probeer ik het anders te doen. Ik vraag om wat ik nodig heb, zonder ervan uit te gaan dat iemand het zomaar weet. En ik moedig anderen aan hetzelfde te doen. Het heeft mijn relaties zoveel duidelijker en makkelijker gemaakt.
Misschien herken je dit bij jezelf. Hoe vaak verwacht jij dat iemand jouw gedachten kan lezen? En hoe zou het zijn om die verwachting los te laten en in plaats daarvan gewoon te vragen?
Naam bekend bij de redactie
