Je moet je kind loslaten zeggen ze….maar hoe laat je je kind los als je ziet dat het niet goed met hem gaat. Langzamerhand zagen wij ons kind in de puberteit veranderen. Van een vrolijk kind in een dwarse puber. Dol op feestjes en experimenteren met drank en drugs. Op school liep het niet goed. De weerstand daartegen nam toe. Er ontstonden ruzies waarbij wij stap voor stap het contact met hem steeds meer verloren. Hij ging zijn eigen gang. Zijn karakter veranderde en in alles wist ik dat het foute boel was. Veel signalen van verslaving herkende ik uit het verleden. Ik zag het bij mijn oom en bij een oude vriend.
Als ouder dacht ik er goed aan te doen om mijn kind te stimuleren voor school. Dus pushte ik
hem- tegen zijn zin- om vooral zijn best te doen. Mijn ervaring was dat als je doorzet je heel ver kan komen. Ik het “domme kind”. Veel later besefte ik dat ik mijn trauma op hem afwentelde. Het hielp niet…we raakten elkaar steeds meer kwijt. En dat niet alleen. De relatie tussen mij en zijn vader kwam steeds meer onder spanning te staan. De relatie tussen de broers verslechterde, de onderlinge verbondenheid in ons gezin hield op te bestaan.
Loslaten hoe doe je dat? Vertrouwen hebben als je ziet dat het niet goed gaat met je kind….
Dus dan maar op afstand invloed uitoefenen, door controle, wat voelt als beschermen. Zo doe ik als moeder toch iets goed, want ja ergens wist ik wel dat ik het hier en daar had laten liggen…dus werd ik zijn bewindvoerder, maakte ik regelmatig zijn huisje schoon, betaalde ik zo nu en dan zijn boetes, had ik lijntjes met school, las ik zijn post, checkte ik zijn telefoonabonnement ’wie belt hij eigenlijk?’, ging ik hem zoeken….wetende dat het niet oké was maar wat moest ik anders?
Tijdens een weekend kwam ik tot de ontdekking dat mijn eigen jeugdervaringen een rol speelde in de verslaving van mijn kind. Schuld, schaamte en woede naar mijzelf. “Waarom had ik het niet eerder gezien dat ik tekort schoot? Boosheid op mijzelf en vooral naar mijn moeder. Ze heeft mij veel teveel belast,…ze zag mij niet zoals ik ook mijn kind niet zag.
Angst! Mijn kind gaat dood. Het komt door mij dat hij is gaan drinken…. Lange tijd keerde ik steeds meer in mijzelf en stond ik niet meer open voor verbinding.
Loslaten hoe doe je dat? en vertrouwen hebben als je ziet dat het niet goed gaat met je kind…. Langzamerhand besefte ik dat ik met al mijn verwoede pogingen om de controle te behouden ik niet bij machte ben om de verslaving van mijn kind op te lossen. Ik liet mijn kind steeds meer los. Door niet meer te controleren maar met hem te verbinden door bijvoorbeeld met hem uit eten te gaan. Tijdens het eten niets te zeggen over hoe slecht hij eruit zag, dat hij zoveel dronk maar gewoon een fijn gesprek van moeder tot zoon. En heel soms door toch mijn zorg uit te spreken naar hem.
Of het geholpen heeft weet ik niet, maar in december 2023 trok hij opeens aan de bel.
Ik heb hulp nodig. En zie nu waar we staan! Ons kind is in herstel, hoe mooi is dat! Ik leerde in de 4e stap dat mijn angsten en rolpatronen uit mijn gezin van herkomst een rol spelen. Als kind moest ik al vroeg voor mijn moeder zorgen, zo leerde ik de ik dat ik degene ben die alles moet oplossen. Zo gaf ik ook mijn moederschap vorm, ik wist niet beter. Door de 4e stap ontstond het besef dat ik alleen mijzelf kan veranderen en dat patronen uit het verleden soms niet helpend zijn. Door dit los te laten en te aanvaarden hoop ik dat ik indirect ook mijn kind help.
Loslaten en vertrouwen hebben hoe doe ik dat?
Stap voor stap, met vallen en opstaan, soms leuk, soms niet leuk, met een
engelbewaarder…..Laat los en heb vertrouwen….Hoe doe jij dat?
Ingrid
