We wisten niet wat er gebeurde.
Onze zoon, ooit vrolijk en gevoelig, raakte iets kwijt onderweg.
Misschien foute vrienden. Misschien iets in hemzelf.
Misschien iets in ons wat we niet konden zien.
Hij loog.
Dingen verdwenen.
Geld, spullen, vertrouwen.
Mijn vrouw huilde ’s avonds stil.
Ik werd boos. Onmachtig.
En tegelijk voelde ik me verantwoordelijk – alsof ik iets kon of moest doen om het te keren.
Ik wilde hem beschermen, en misschien ook onszelf.
Op een dag bleek de gitaar van mijn vrouw verkocht. Niet geleend, zoals hij zei.Ik reed naar de winkel, nam hem mee en kocht de gitaar terug.
Later vroeg ik of ze zijn naam wilden noteren.
Alsof ik het kon stoppen, met één handeling.
Hij kwam in een kliniek.
Zelf gekozen, zei hij.
Wij haalden hem op. Met verhuisdozen, en zijn broer die hielp.
We zetten koffie thuis.
En ademden.
Stap voor stap veranderde er iets.
Niet ineens. Niet groots. Maar langzaam.
Hij vond werk, liefde, opnieuw zichzelf.
Of misschien vond hij gewoon zijn weg.
Een andere dan ik voor hem had bedacht.
In die tijd ontdekten we Al-Anon.
Eerst live, nu online.
Onze zoon had het genoemd.
En pas daar, tussen de verhalen van anderen, begreep ik dat ik niet hoefde te redden.
Niet hoefde te weten. Niet hoefde te fixen.
Ik hoef hem niet te genezen.
Alleen mezelf.
Ik dacht lang dat ik hem geholpen had.
Maar misschien hielp hij mij.
Om te buigen.
Om te luisteren.
Om lief te hebben zonder voorwaarden.
En hem zijn eigen weg te laten gaan.
Al-Anon leerde mij:
ik ben niet verantwoordelijk voor zijn herstel,
maar wél voor mijn eigen stap vandaag.
Een anonieme vader
__________________________
We vinden het belangrijk dat onze ervaringen anderen kunnen helpen. Daarom mogen onze verhalen gedeeld worden, met bronvermelding: ©2025 Al-Anon Familiegroepen Nederland – www.al-anon.nl.
